গুৱাহাটীৰ চিটিবাছত আহি আছো জালুকবাৰীৰ পৰা গণেশগুৰিলৈ। গাড়ীখন ইমান ৰখাই ৰখাই আহিছে যে বহি থকা যাত্ৰীবোৰে বিৰক্তি পাইছে।
এনেতে এজন যাত্ৰীয়ে মাত দিলে- ‘হেৰা ড্ৰাইভাৰ ব’লাহে, আমাৰ দেৰি হৈছে।’
‘কাৰোবাৰ কিবা অসুবিধা হ’লে নিজা গাড়ীলৈ আহিব লাগে, এইখন চিটিবাছ, এনেকৈয়ে চলে’- ড্ৰাইভাৰ জনৰ তাৎক্ষণিক প্ৰতিক্ৰিয়া।
যাত্ৰীজনে এইবাৰ উভতি ধৰিলে- ‘হেৰা, তোমালোকে যদি নিয়মমতে পাবলিক গাড়ী চলাব নোৱাৰা, তেতিয়া নিজৰ ‘তিৰি-চলি’ আনা-নিয়া কৰিবা তোমালোকৰ গাড়ীত। এইখন পাবলিক চিটিবাছ, নিয়মমতে চলিব লাগিব।’ এইবাৰ বাকী যাত্ৰীবোৰেও ‘হয় হয়’ বুলি সমৰ্থন কৰিলে।
কিন্তু কিবা জানো লাভ হ’ল- ড্ৰাইভাৰ-কণ্ডাক্টৰে আকৌ চিঞৰি মাতিব ধৰিলে- আহক দাদা, আহক বাইদেউ- খালীগাড়ী, গণেশগুৰি।
মই মনে মনে ভাৱি আছো, গাড়ীবোৰ যদি মাত্ৰ মানুহ উঠা আৰু নমা সময়খিনিয়ে স্তপেজ এটাত ৰখাই, বাছ মালিকৰ বা ড্ৰাইভাৰ-কণ্ডাক্টৰৰ কিবা ক্ষতি হ’ব নেকি। গুৱাহাটীত যিমান যাত্ৰীয়ে চিটিবাছত অহা-যোৱা কৰে, গাড়ী যদি সময়মতে চলে, সিমানখিনি যাত্ৰীয়েই চলাচল কৰিব, বৰং দুই-এজন বেছি হ’ব পাৰে । যিজন যাত্ৰীক উঠাবৰ বাবে আমি উঠা চিটিবাছখন ৰখি আছে, আমি উঠা গাড়ীখন যদি সময়ত গুচি যায় তেতিয়া পিছৰখন চিটিবাছে সেইজন যাত্ৰীক উঠাব আৰু আমাৰ বাছখনে পৰৱৰ্তী স্তপেজত ৰৈ থকা যাত্ৰীজনক উঠাব। মুঠতে যাত্ৰীৰ অংক মিলি থাকিব। কম সময় ৰখালে তেল আৰু সময় দুইটাত ৰাহি হ’ব আৰু বাছ মালিক-ড্ৰাইভাৰ-কণ্ডাক্টৰৰে লাভ হ’ব। মানুহবোৰে যেতিয়া গম পাব চিটিবাছবোৰ সময়মতে চলে তেতিয়া ব্যক্তিগত গাড়ী বা বাইক লৈ অহা-যোৱা কৰা বহুতেই চিটিবাছত অহা-যোৱা কৰিব। একদম সহজ অংক- বাছ আৰু যাত্ৰীৰ সংখ্যা একেই থাকিব আৰু সেয়ে গড় হিচাপত প্ৰত্যেকখন বাছত যাত্ৰীৰ কোনো হৰণ ভগন নহয়।
ভাৰতবৰ্ষৰ অন্যান্য চহৰ সমূহত ৰজহুৱা পৰিবহন ব্যৱস্থাৰ ওপৰত বহু মানুহেই নিৰ্ভৰ কৰি নিজৰ কামবোৰ কৰি যায়, লণ্ডন, চিংগাপুৰ, কুৱালালামপুৰ আদিৰ ৰাজহুৱা পৰিবহন ব্যৱস্থাৰ কথা নকলোৱেইবা। আমিওঁ যদি চিটিবাছত (সময়মতে চলা) ঘৰ-অফিছ অহা-যোৱা কৰিব পাৰিলোহেতেন সদায়!!! কষ্ট আৰু খৰচ দুইটাই কম হ’লহেতেন।