শ্ৰী কৃষ্ণ তেতিয়া দ্বাৰকাৰ ৰজা আৰু তেওঁৰ বাল্যবন্ধু গুৰুকুলৰ সহপাঠী সুদামাই তেতিয়া গাৱত থাকি এক দৰিদ্ৰ জীৱন যাপন কৰিছে পত্নী আৰু সন্তানৰ সৈতে । সন্দিপনি মুনিৰ গুৰুকুলত শিক্ষা সাং কৰাৰ পিছত শ্ৰী কৃষ্ণ আৰু সুদামাৰ সাক্ষ্যাত হোৱা নাই । এদিন পত্নী সুশীলাই সুদামাক কলে- তোমাৰ বন্ধু শ্ৰীকৃষ্ণ দেখোন দ্বাৰকাৰ ৰজা হিচাপে অধিস্থিত হৈছে, তেওঁৰ ওচৰলৈ গৈ কিয় অলপ সহায় নিবিচাৰে ! সুদামাই শ্ৰীকৃষ্ণৰ পৰা সহায় বিচাৰিবলৈ ইচ্ছা কৰা নাই কিন্তু দৰিদ্ৰ ব্ৰাহ্মন সুদামাই বন্ধু শ্ৰী কৃষ্ণক দ্বাৰকাত গৈ লগ ধৰিবলৈ ঠিৰাং কৰিলে । বন্ধুৰ ঘৰত খালী হাতে যাব জানো ! পত্নী সুশীলাই চাৰিমুঠি চাউল যোগাৰ কৰি সুদামাৰ হাতত তুলি দিলে আৰু তাকেই বন্ধু শ্ৰী কৃষ্ণৰ বাবে উপহাৰ হিচাপে লৈ ললে । সুদামাই বাটকুৰি বাই দ্বাৰকাৰ ৰজা শ্ৰীকৃষ্ণৰ ৰাজপ্ৰসাদৰ সন্মুখত উপস্থিত হ’ল । দ্বাৰৰক্ষী সকলে সুদামাক সোমাব দিয়া নাই, সুদামাৰ বেশভূশাত দৰিদ্ৰ ব্ৰাহ্মনৰ চিন স্পষ্ট । বহুত সময় ধৰি তেও দ্বাৰৰক্ষী সকলক বুজালে ৰজা শ্ৰী কৃষ্ণ তেওঁৰ বন্ধু বুলি, উপস্থিত কিছুৱে তেওক ইতিকিংও কৰিলে । কোনো দ্বাৰৰক্ষীয়ে হয়তো ভিতৰলৈ গৈ দ্বাৰকাধিপতি শ্ৰীকৃষ্ণক সুদামা অহাৰ খবৰটো দিলে । শ্ৰীকৃষ্ণ যেনেকে আছিল তেনেকৈয়ে দৌৰি আহিল বন্ধু সুদামাক লগ পাবলৈ । ৰাজপ্ৰসাদৰ প্ৰৱেশদ্বাৰত বন্ধু সুদামাক দ্বাৰকা নৃপতি শ্ৰীকৃষ্ণই স্থান-কাল-পাত্ৰ নাচাই সাৱতি ধৰিলে । উপস্থিত প্ৰহৰী আৰু আন বাটৰুৱাই ৰ’ লাগি চাই ৰ’ল। ৰাজসন্মানেৰে সুদামক ৰাজপ্ৰসাদলৈ লৈ গ’ল আৰু পাৰ্য্যমানে আপ্যায়ন কৰিলে, তাৰ পিছৰ খিনি সকলোৱে জানে । ধনী-দুখীয়া, প্ৰতিষ্ঠা-অৱস্থা বিচাৰ নকৰি বন্ধুক বন্ধুৰ দৰে আকোৱালি লোৱা, ৰজাৰ আসনত অধিস্থিত হৈয়ো দৰিদ্ৰ ব্ৰাহ্মন সুদামাক স্নেহ আৰু সন্মানেৰে চোৱা শ্ৰী কৃষ্ণ আৰু সুদামাৰ বন্ধুত্বৰ কাহিনী আজিও অমৰ ।