২০০৮ চনৰ নৱেম্বৰ মাহৰ কোনোবা এটা দিন। গুৱাহাটীৰ কাহিলীপাৰাৰ পৰা মালিগাঁৱলৈ আহিবলৈ ছিটিবাছত উঠিছো। যেতিয়া কণ্ডাক্টৰ জনে ভাড়া বিচাৰিলে, তেতিয়া অনুভৱ কৰিলো যে মই মানিবেগ খন আনিব পাহৰিলো। পকেটত পইচাও নাই। কি কৰো, কি নকৰো ভাৱি বাছৰ কণ্ডাক্টৰজনক মোৰ সমস্যাটোৰ কথা ক’লো, কিন্তু উত্তৰ ভাল নাহিল। মোৰ কাষত বহি থকা অচিনাকি প্ৰায় ৬৫-৭০ বছৰীয়া ব্যক্তিজনে সিদিনা মোৰ বাছ ভাড়া দি দিলে। কেইটামান স্তপেজ যোৱাৰ পিছত তেওঁৰ নামিবৰ হ’ল। মই মানুহজনক ক’লো, ‘ নাজানো আপোনাৰ এই ধাৰ কেনেকৈ মাৰিম’। তেওঁ কলে- ‘কোনোবা বিপদত পৰা মানুহক সহায় কৰিবা, মই মোৰ পইচা পাই যাম ।‘ মনত সাঁচ বহি যোৱা এইবোৰ কথাই, জীৱনত মোক বহু প্ৰেৰণা দিয়ে ।