আমি কেতিয়াবা আমাৰ পূৰণি ফটো বোৰ চাই কও – ‘কি যে ভাল লগা দিন আছিল সেইবোৰ’ বা ‘পূৰণি দিনবোৰেই ভাল আছিল’ । ‘old is gold’ বুলি আমি পূৰণি দিনবোৰক ৰোমন্থন কৰো । কেতিয়াবা লিখো- উভতাই পোৱা হ’লে সেই দিনবোৰ, ঘূৰি যাব পৰা হ’লে সেই দিনবোৰলৈ, কিন্তু ই জানো সম্ভৱ ! সেই পূৰণি সময়বোৰো এদিন বৰ্তমান আছিল । সিদিনাৰ সময়খিনি যিয়ে উদযাপন কৰিছিল তেও সিদিনাও সুখী আছিল আৰু যিয়ে সিদিনাখন বিভিন্ন কাৰণত উদযাপন কৰিব পৰা নাছিল তেওঁ আছিল অসুখী । যেতিয়া স্কুলত বা কলেজত পঢ়ি আছিল- আপুনি সুখত আছিল নে, যদি পাহৰিছে আজি কোনোবা স্কুল কলেজত পঢ়ি থকা ল’ৰা-ছোৱালীক সুধিব । পঢ়া-শুনা-ক্লাছ- পৰীক্ষা আৰু প্ৰেমৰ বিফল কাহিনীবোৰটো আছেই । তেতিয়া ভাৱিছিলো- কেতিয়াযে এই দিনবোৰ শেষ হ’ব । হোষ্টেলত থাকোতে- যেতিয়া খেলিব যোৱাটো বাধ্যাতামূলক আছিল, হোষ্টেলৰ পনীয়া ডালি-চব্জি, এচাইনমেণ্টৰ ভিৰ ইত্যাদি ইত্যাদি কেতিয়াবা আমনি লাগিছিলে- ছিনিয়’ৰে আমাক প্ৰায়ে কৈছিল- এয়াই সোণালী দিন- পিছৰ জীৱনত এই একেলগে থকা, আদ্দা মাৰা, পিকনিক যোৱা সময়বোৰ ঘূৰাই নোপোৱা । আজি এই বৰ্তমানটো অলপ পিছত কালি বা অতীত হৈ যাব, পৰহিদিনাখন হয়তো আমি আজিৰ দিনটোক সুৱৰি ক’ম- কি ভাল দিন আছিল সেই সিদিনা । সময় গতিশীল আৰু আমাৰ বয়সবোৰ এটা সংখ্যাত বাহিৰে আন একো নহয় । সচাকে কৈছো- আমি যেতিয়া ১৮-২০ বছৰ বয়সৰ আছিলো তেতিয়া নিজকে বেছি যুৱক যুৱক অনুভৱ হৈছিল আৰু ৩০-৩৫ বছৰ বয়সৰ মানুহ বোৰক বুঢ়া বয়সৰ মানুহ বুলিয়ে ভাৱিছিলো । এতিয়া ৩৫ বছৰ বয়সৰ দেওনা পাৰ হৈ অনুভৱ কৰিব পাৰিছো- আমি বুঢ়া হোৱা নাই- মনবোৰ দেখোন একেই আছে । অলপ হয়তো অভিজ্ঞতাৰ জোখাৰে দৃষ্টিভংগী  সলনি হৈছে কিন্তু তাৰ বাহিৰে সকলো একেই আছে । আজিও যদি জীৱনটো আপুনি উদযাপন নকৰে – অহাকালি কেনেকৈ কব – ‘ভাল দিন আছিল এৰি অহা দিনবোৰ’ । জীৱন উদযাপন কৰিবলৈ অ’ফিছ বা কৰ্মস্থল এৰি পিকনিকত যাব নালাগে, পদপথৰ চাহ কাপ এৰি ৰেষ্টুৰেণ্টত খাব যাব নালাগে, কেৱল মনৰ জোখাৰে ফূৰ্তিত থাকিব পাৰিলেই হ’ল । If Old is Gold then New is Diamond.